Από το “année blanche” στις ψαλιδισμένες αργίες
Ο πρωθυπουργός Φρανσουά Μπαϊρού, επικεφαλής κυβέρνησης μειοψηφίας, παρουσίασε πακέτο περικοπών 40-44 δισ. € ως “μοναδική γραμμή άμυνας” ενάντια σε έλλειμμα 5,8 % και χρέος 114 % του ΑΕΠ. Κεντρικά μέτρα: πάγωμα κρατικών δαπανών, κατάργηση Δευτέρας του Πάσχα & 8ης Μαΐου, και «λευκή χρονιά» χωρίς αύξηση συντάξεων ή επιδομάτων.
«Όλοι θα συνεισφέρουν» – ή μήπως όχι;
Το σχέδιο προβλέπει ακόμα 3 000 καταργήσεις δημοσίων θέσεων, παγιοποίηση της φορολογικής κλίμακας παρά τον πληθωρισμό, αλλά εξαίρεση για τις στρατιωτικές δαπάνες (+6,5 δισ. € το 2026). Ταυτόχρονα, νέος “φόρος αλληλεγγύης” στους πολύ εύπορους υπόσχεται ισοκατανομή βαρών—δίχως όμως λεπτομέρειες.
Ακροδεξιά και Αριστερά σε σπάνια σύμπνοια κατά της λιτότητας
Η Μαρίν Λεπέν απείλησε με νέα πρόταση μομφής αν δεν αποσυρθούν οι περικοπές, κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι «προτιμά να χτυπά εργαζόμενους και συνταξιούχους αντί για τη σπατάλη». Ο Ζαν-Λικ Μελανσόν απαίτησε «να φύγει ο Μπαϊρού», ενώ ακόμη και οι Σοσιαλιστές μίλησαν για «σχέδιο κατεδάφισης του κοινωνικού μοντέλου». Χωρίς κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ο πρωθυπουργός απειλείται με ένατο vote of no confidence πριν καν κατατεθεί ο αναλυτικός προϋπολογισμός τον Οκτώβριο.
Οι χαμένοι της εξίσωσης
- Συνταξιούχοι & επιδόματα: μηδενική αναπροσαρμογή – πραγματική μείωση εισοδήματος.
- Μισθωτοί: δύο επιπλέον εργάσιμες ημέρες, χωρίς διαπραγμάτευση συλλογικών συμβάσεων.
- Δημόσιες υπηρεσίες: πάγωμα προσλήψεων σε υγεία-παιδεία, ενώ το χρέος τόκων ξεπερνά τα 60 δισ. €/έτος.
Η κυβέρνηση μιλά για «δίκαιη προσπάθεια», αλλά τα βάρη μετατίθενται δυσανάλογα σε όσους δεν μπορούν να τα μετακυλίσουν.
«Μην χρειαστεί να κάνουμε θυσίες όπως οι Έλληνες»
Ο ίδιος ο Μπαϊρού επικαλέστηκε το ελληνικό παράδειγμα για να νομιμοποιήσει τη λιτότητα – μια παραδοχή ότι η Ε.Ε. παραμένει παγιδευμένη σε έναν φαύλο κύκλο δημοσιονομικού φετιχισμού που βαθαίνει κοινωνικές ανισότητες αντί να τις θεραπεύει.
Η Γαλλία κινδυνεύει να γίνει η νέα case study δημοσιονομικής «θεραπείας σοκ». Το ερώτημα δεν είναι μόνο αν θα πέσει ο Μπαϊρού· είναι αν η Ευρώπη θα συνεχίσει να επαναλαμβάνει το ελληνικό λάθος – με τους εργαζόμενους να πληρώνουν ξανά τον λογαριασμό.
